منیزیم و اهمیت آن
منیزیم هشتمین عنصر فراوان در پوسته زمین و سومین عنصر فراوان محلول در آب دریاها و اقیانوس هاست. جزء فلزات قلیایی خاکی محسوب می شود و مقدار آن در خاکها بسته به آب و هوای منطقه و سنگ مادر متغییر است. میزان آن در خاکهای شنی و سبک کمتر از خاکهای سنگین و رسی می باشد.
جذب منیزیم توسط گیاه بصورت یون Mg++ است و میزان جذب آن بستگی به ظرفیت تبادل خاک، درجه اشباع و حضور سایر عناصر دارد و بهترین اسیدیته برای جذب بین ۷ تا ۸٫۵ است.
منیزیم اثر رقابتی با سایر عناصر موجود در خاک دارد. بطور مثال پتاسیم در حضور ازت فراوان باعث کاهش غلظت منیزیم در گیاه می شود. همچنین اثر رقابتی منیزیم با مس نیز قابل تامل است، زمانیکه میزان منیزم در خاک افزایش می یابد، جذب مس با اختلال روبرو می گردد که از این اثر می توان با افزودن سولفات منیزیم به خاکهای حاوی مس زیاد، مسمومیت مس را کاهش داد.
منیزیم در مرکز مولکول کلروفیل بصورت یک کلات منیزیم در کلروپلاست است. نقش منیزیم در صدها واکنش آنزیمی، در فعالیتهای فتوسنتزی و تنفسی و در سنتز پروتئین ضروریست.
با توجه به نقش اساسی منیزیم، کمبود آن بر متابولیسم گیاهی و فتوسنتز زیانبار بوده و سبب صدمات شدید به گیاه و کاهش محسوس عملکرد می گردد. اولین علائم با زردی برگهای پیر نمایان می شود و به برگهای جوان توسعه می یابد، ظهور لکه های ارغوانی بین رگبرگها، کلروز برگ ها (کلروز از نوک و حاشیه برگها شروع می شود) و ریزش آنها در شرایط حاد از دیگر نشانه های کمبود منیزیم است. چون تجمع منیزیم در میوه ها بیشتر از برگهاست لذا گیاهان با باردهی بالا علائم کمبود را زودتر در برگها نشان میدهند و میوه های کوچکتری دارند.
سمیت ناشی از منیزیم تاکنون گزارش نشده است.
جهت رفع کمبود منیزیم می توان از سولفات منیزیم که حاوی ۱۵ تا ۱۷ درصد منیزیم است و یا از ترکیب مرکب سولفات پتاسیم منیزیم (حاوی ۵% منیزیم) بصورت چالکود یا نواری استفاده کرد.